's Morgens is het tamelijk zonnig en een graad of 19. Hoewel er een flink en fris windje staat, gaan we toch even naar 'mijn vlinderplekje'. Meteen valt op dat, hoe goed we ook zoeken, het aantal vlinders erg tegenvalt. Ook het aantal soorten valt tegen: de dikkopjes zijn er helaas al niet meer (ik spot slechts één exemplaar). De vlinders die we wel vinden zitten diep weggestopt tussen de vegetatie of zitten op de grond. Het maken van mooie foto's valt dan niet mee. Overigens kan ik me voorstellen dat n.a.v. het aantal foto's gezegd zou kunnen worden dat het wel meevalt met de hoeveelheid vlinders. Echter, op deze plek zien we doorgaans veel meer (soorten) vlinders. Vorige zomer heb ik vele gamma-uiltjes gespot, maar deze zomer kan ik ze op 1 hand tellen. Ook op waarneming.nl is te zien dat er dit jaar nog geen 5000 exemplaren gemeld zijn, tegenover ruim 94000 exemplaren vorig jaar. De gamma-uil plant zich in de wintermaanden onder meer voort in Noord-Afrika. Tegen de zomer verhuizen ze weer naar het noorden, want dan wordt het ze in Afrika veel te warm. Waarom er dit jaar zo weinig zijn, durf ik niet te zeggen... Terwijl we flink ons best moeten doen om vlinders te spotten, struikelen we daarentegen bijna over de heidelibellen. De vorige keer waren veel mannetjes nog niet op kleur, maar vandaag zien we veel mannetjes die mooi rood zijn geworden.
0 Comments
De zon komt op als een prachtige vuurrode bol. Helaas is er veel bewolking. Nog voor half 7 (oef, wat een tijd!) sta ik midden in De Wieden. Doel: libellen met dauwdruppeltjes in het zachte ochtendzonnetje. De zon is er niet en de dauwdruppeltjes zitten overal (vooral in het gras, waardoor ik uiteindelijk met kletsnatte voeten en benen thuis kom), maar (nagenoeg) niet op de libellen. Toch probeer ik te genieten: van de rust, maar ook van de natuur die langzaam ontwaakt. Bijzonder blij word ik van twee grote beren (geen echte natuurlijk!) die liggen te paren in het natte gras. Voorzichtig pak ik ze m.b.v. een stengel op. Ze vinden het prima. Na de foto zet ik ze natuurlijk weer netjes terug. Maar de bedoeling was om sfeerfoto's te maken van libellen (met dauwdruppels op de vleugels). Dus, meer afstand nemen van het onderwerp en meer omgeving erbij betrekken. Ik merk dat me dat nog steeds moeilijk afgaat: mijn eerste reactie is om zo dicht mogelijk op het onderwerp te kruipen, om maar zoveel mogelijk details te kunnen laten zien. Ik vind dat het nog steeds niet goed gelukt is. De foto's zijn wel oké, maar wat ik in gedachten had, is er niet uit gekomen. Ik ga hier zeker de komende tijd mee aan de slag. Voorwaarde is dan wel dat het zonnetje er is; dat geeft meer mogelijkheden om te spelen met (tegen)licht. Gelukkig ontdek ik ook nog enkele vlinders. Het voordeel van zo vroeg opstaan is dat ze mooi rustig blijven zitten en je dus beter je compositie kunt bepalen. Ook hier merk ik dat ik heel sterk geneigd ben om heel dicht op ze te kruipen met de camera. Maar ik heb denk ik ook mijn best gedaan meer van de omgeving erbij te betrekken. En ik moet zeggen: dat smaakt zeker naar meer!
Al jaren wil ik graag een foto van de vuurlibel en wel van het prachtige vuurrode mannetje. Het vrouwtje heb ik een paar jaar geleden kunnen vastleggen. Hoewel er vandaag best veel wind staat, besluiten we om naar NP Wieden-Weerribben te gaan. We zijn nog maar net ter plaatse als we een fanatiek jagend mannetje boven het water zien. Wat zeg ik? We zien er zelfs twee. Bovendien horen we korte tijd later het kenmerkende geluid waarbij een mannetje een vrouwtje grijpt: er is ook een vuurlibel vrouwtje aanwezig (die zich overigens niet meer laat zien nadat ze zich van het mannetje los heeft gemaakt). Van het mannetje kunnen we uitgebreid foto's maken, omdat hij vrij lang op een aantal verschillende zitposten boven het water gaat zitten. Er komt regelmatig een paardenbijter 'buurten' bij het riet dat aan de oever staat. Ik probeer hem vast te leggen terwijl hij vliegt. Dat valt niet mee: hoewel hij regelmatig stil hangt, is het focussen best lastig. Daarnaast heb ik tegenlicht. Toch ben ik tevreden met deze foto. Een kikkertje komt voor ons in het water liggen zonnen en vangt een prooi. Het moment dat hij de prooi vangt heb ik helaas niet meegekregen, maar mijn camera heeft wel het moment kunnen pakken dat de prooi in zijn geopende bek belandt. Langs de waterkant bloeit koninginnenkruid. Hoewel het zonnetje in de loop van de middag uitbundig is gaan schijnen, zien we weinig vlinders (hier). Gelukkig is er wel een atalanta (met slechts 1,5 antenne) bereid om voor ons te poseren.
|
NatuurblogAls je goed kijkt, kun je iedere dag iets moois zien
Intens genieten van mooie natuurmomenten. Dat is wat ik doe als ik in de natuur ben én ik probeer die momenten vast te leggen. Je kunt via dit natuurblog meegenieten. Waarom ik geen locaties doorgeef Laatste berichtenArchief
May 2020
Label
All
|