Het is redelijk weer dus ik doe weer een poging voor een roofvogelfoto. Er zijn er weer genoeg, vooral (lichte) buizerds. Zodra ik dichterbij kom, zijn ze (natuurlijk!) weg. Iets verderop hangt een torenvalk te bidden. Ik rij er voorzichtig heen en ... ik geloof mijn ogen niet... ze blijft hangen... en kijkt me zelfs een tijdje aan! Wat een bijzonder moment. De kleuren zijn helaas niet mooi. Het belichten van een vliegende vogel komt erg nauw en lukt mij helaas nog niet.

Even verderop zit een prachtige donkere buizerd op een paaltje. Ik hou (bijna) mijn adem in en rij er langzaam heen. De camera is in positie en het raampje staat open. Er kan niks meer fout gaan.... toch?!? Deze keer heb ik geluk. Hoewel hij meteen begint te schijten (en dit vaak een teken is dat ze er vandoor gaan), blijft hij lang genoeg zitten voor een aantal foto's. Zo'n donker exemplaar zie ik hier overigens niet vaak.

Iedereen die vogels (of andere dieren) fotografeert, weet hoeveel geduld je soms moet hebben voor het maken van een mooie of bijzondere foto. Als ik een grote zilverreiger bij een slootje zie staan, zie ik mezelf al een foto maken van eentje met een smakelijk hapje in zijn snavel. Ik rij voorzichtig mijn auto in positie en .... geloof weer bijna mijn ogen niet... hij loopt langzaam door het water mijn kant op. Ik ben er helemaal beduusd van, zo veel geluk op één dag! Ineens heeft hij iets in het vizier... hapt toe... maar helaas... het is iets kleins, dat meteen in zijn snavel verdwijnt. Dan veert hij op en kijkt met gestrekte nek ergens naar. Voor ik in de gaten heb wat er gebeurt, springt hij op en vliegt weg. Ik kijk achter me: twee fietsers hebben hem gealarmeerd. Wat een teleurstelling (ik kan ze wel wat doen!). Tja, het leven van een vogelfotograaf is nooit voorspelbaar!

Tweede kerstdag. Een redelijk mooie dag met veel zon en enkele buitjes. Weer een rondje in de auto. Uiteindelijk is het een vrij lang rondje geworden. En niet omdat er zoveel te fotograferen viel ... helaas. Of de vogel zit te ver weg of hij besluit meteen maar weg te vliegen. Toch wel erg frustrerend iedere keer. Omdat er in de weilanden rietganzen zitten, zal ik proberen aan te geven wat de verschillen tussen de soorten rietganzen zijn. Mijn foto's zijn niet erg mooi (en ik durf dan ook niet te zeggen welke rietganzen het zijn), maar hopelijk komt dat nog eens.

Note: het blijken toendrarietganzen te zijn, de algemeenste van de drie.

Er zijn drie soorten rietganzen in de winter te zien omdat ze (ook) in Nederland overwinteren: de kleine rietgans, de taigarietgans en de toendrarietgans. De kleine rietgans is het gemakkelijkst te herkennen aan de roze poten en de korte, driehoekige snavel met een smalle roze band nabij de snavelpunt. Donkere kop en hals met een abrupte overgang naar de lichte borst. Vrijwel alle kleine rietganzen die broeden op Spitsbergen overwinteren in het zuidwesten van Friesland. 

De taigarietgans lijkt sterk op de toendrarietgans en de meeste kenmerken zijn behoorlijk variabel. Een geoefend oog lijkt dus vereist! Beide soorten hebben oranje poten en een vrij donker kleed waarbij met name de kop en hals donker zijn en met lichte zomen aan de veren op de bovendelen. Taigarietganzen hebben een dunnere en langere hals en kleinere kop dan toendrarietganzen en de snavel is doorgaans lang en smal en niet dik aan de basis zoals bij toendrarietganzen. Het oranje op de snavel is variabel maar is uitgebreider dan bij de toendrarietgans. Toendrarietganzen zijn in verhouding iets kleiner en hebben een kortere hals en donkerder kop en hals en lijken dan ook sterk op de kleine rietgans.

Eerste kerstdag. Helaas is het een kerst zonder sneeuw. En met bijna 10 graden erg warm voor de tijd van het jaar. De auto in en langs de weilanden voor (hopelijk) wat mooie waarnemingen én foto's. Je kunt merken dat het een feestdag is, er zijn maar weinig mensen op pad, lekker rustig dus. Van een torenvalk kan ik een paar mooie foto's maken, omdat ze (eindelijk) eens (kort) blijft zitten als ik aan kom rijden en de camera op haar richt.  

In een afgelegen plasje zie ik een aantal grote zaagbekken zwemmen: een mannetje in prachtkleed en twee vrouwtjes. Ik ben nog niet zo lang (serieus) bezig met vogelfotografie en heb ze nog maar 1 keer eerder gezien en toen zaten ze erg ver weg. Nu kan ik er toch een paar redelijke foto's van maken, waar ik erg blij mee ben!

Hele groepen met putters en kramsvogels zie je rondvliegen. Het valt niet mee om er foto's van te maken. Van de kramsvogels lukt het uiteindelijk redelijk (links). De foto's van de putters en ook van de twee goudvinken die ik ineens hoog in een boom zie zitten, zijn helaas niet zo mooi geworden. De goudvinken plaats ik wel, aangezien ik ze niet vaak tegenkom (rechts).

In veel weilanden foerageren ganzen. Hier zitten vooral grauwe ganzen (links), kolganzen (rechts) en nijlganzen, maar die laatsten vluchten meteen weg. Tot vandaag wist ik trouwens niet hoe kolganzen er precies uitzagen. Het meest karakteristieke kenmerk, waar de gans zijn naam aan te danken heeft, is de witte bles op het voorhoofd. Daarnaast hebben ze brede zwarte dwarsbanden op de buik. Deze kenmerken ontbreken dan weer bij juvenielen, hetgeen herkenning in het veld er (voor mij) niet makkelijker op maakt. 

Toch weer een dag met leuke waarnemingen (hoewel de foto's niet allemaal even mooi zijn) en hoewel er een paar regenbuitjes zijn gevallen, heeft ook het zonnetje geschenen.