Hoewel het zwaar bewolkt is en het fotografisch gezien maar de vraag is of de foto's mooi zullen worden, besluiten we toch op pad te gaan om vogels te kieken. Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan ;-) In een plas zwemt een fuut. Ook dit jaar wil ik ze graag baltsend op de foto zetten. Het aanbieden van plantenmateriaal heb ik nog nooit zelf waargenomen en zou ik heel graag willen fotograferen. Dat de natuur toch echt niet te regisseren valt, blijkt maar weer: niks baltsende futen. De ene fuut zit op het nest en de ander is aan het vissen. Maar als natuurfotograaf ben je flexibel (anders mis je ook een hoop moois!) en dus gaan we rustig zitten en wachten af. Het duurt niet lang of de fuut komt boven met een enorme vis! Na enige verwoede pogingen om het ding achterover te gooien, blijkt het toch een maatje te groot voor het futenbekkie en gaan de meeuwen (die allang gealarmeerd blijken) er met zijn mooie vangst vandoor.

Gelukkig lukt het hem de juiste maat te scoren. Verschillende keren zien we hem met een lekker visje boven komen.

Meeuwen en duiven worden door veel mensen gezien als lastig en 'gewoon'. Toch vind ik ze mooi om te kieken. Ook hun gedrag observeren vind ik interessant (maar ik ben natuurlijk een suffe bioloog ;-) ). Misschien dat ik in de toekomst eens een blog over het gedrag van een meeuw of een duif maak...

We besluiten verder te rijden. Onderweg zien we een plas (die we al wel kenden maar waar toen weinig op te zien was). Nu zien we dat er een hut bij staat en besluiten we een kijkje te nemen. De plas zit vandaag vol met eenden (foto's spreken voor zich denk ik) en we worden vanuit een struik verwelkomd door de tjiftjaf, die uit volle borst zijn 'tjif-tjaf' lied zingt.

Terwijl we naar de eenden kijken, gaan mijn ogen (waarom weet ik niet) naar een plekje schuin voor de hut. Ik schrik me wezenloos! Een felblauwe vogel zit rustig op een tak. Inwendig helemaal door het dolle heen van de adrenaline, maar me inhoudend, zeg ik 'ijsvogel'. Hij zit lekker te genieten van de late middagzon. Wij hebben tegenlicht (en last van takken die ervoor zitten), maar wat een VERRASSING! Zulke fantastische ontmoetingen komen vaak totaal onverwachts. Super! Vrij snel na de ontdekking vliegt de vogel weg en even later zien we hem laag over het water wegvliegen. Zo zie je maar weer: de natuur valt echt niet te regisseren! 

Bij een plasje is het rustig. Er zitten enkele eenden tussen het riet langs de kant. Dan ineens komt er een aalscholver boven: hij heeft een enorme vis in zijn snavel. Meteen reageer ik door wat kiekjes te nemen. Eindelijk eens een paar foto's van een aaltje met buit die gelukt zijn!

Terwijl het wachten is op de lepelaars (die maar niet tevoorschijn willen komen), zie ik in de verte 2 vogels aan komen vliegen. De manier van vliegen lijkt op een reiger of zwaan, geen gans of roofvogel. Maar ik kan die witte vleugelpunten niet verklaren. Als ze dichterbij zijn, zie ik wat het zijn: zwarte zwanen! Bij thuiskomst lees ik dat ze helemaal zwart zijn, met uitzondering van hun witte handpennen. Die waren me nog nooit opgevallen, omdat ik ze, áls ik ze al zie, dobberend in het water zie (en dan lijken ze helemaal zwart). Prachtig om ze ook eens op deze manier te kunnen waarnemen!

En dan ineens komen er lepelaars 'uit het struikgewas'. Het lijkt of ze ervoor kiezen om allemaal tegelijk rondjes te vliegen, te badderen of te foerageren. De badderplek blijkt vlakbij waar ik sta: wat een geluk! 

Vandaag zou een 'genietdag' worden had ik mezelf beloofd: genieten van het lenteweer (20 graden!!!), de zon, de ontluikende natuur. Foto's moesten 'bijzaak' zijn. Maar wat doe je als de onderwerpen zich maar aan blijven dienen?? Kieken natuurlijk! Maar ik heb zeker genoten vandaag. Ook toen het wachten was op de zonsondergang: heerlijk op een warme plek liggen tussen het geoogste riet, genietend van de nog krachtige zon, de maan die al hoog aan de hemel staat en verliefde vlindertjes.

En dan alleen nog in stilte genieten van de ondergaande zon.... hoe simpel kan het zijn?

In mijn vorige blog vertelde ik dat het KNMI een lenteachtig weekend voorspelde met hoge temperaturen. Dit bleek helemaal juist: wat een fantastisch weer! En ook vandaag merkte je dat aan alles: vogels die druk in de weer zijn met nestmateriaal, baltsgedrag, paringen... De geweldige capriolen van de kievit in de lucht, waarbij hij veelvuldig zijn prachtige roep laat horen, zijn een genot om naar te kijken. Ze ook op die momenten fotograferen, vond ik heel erg lastig. Je kunt niet echt anticiperen, omdat ze alle kanten op gaan. Maar met onderstaande foto's ben ik zeer tevreden.

Langs de waterkant zijn de rietgorzen weer te horen. De mannetjes zingen uit volle borst om indruk te maken op de vrouwtjes. En die weten niet hoe snel ze bij hem moeten komen! Hij maakt spontaan een vreugdesprongetje...

Net voor de wekker word ik wakker: het is 2.48u. Een belachelijk tijdstip natuurlijk om eruit te gaan, maar vandaag gaan Nel en ik naar de Oostvaardersplassen. Al jaren zie ik prachtige foto's voorbij komen van ijsvogels op een stokje. Al een paar keer heb ik geprobeerd om, vanuit een vogelkijkhut, deze prachtige vogel te spotten, maar dat is helaas nog nooit gelukt. Vandaag hopen we op meer geluk. Even voor zessen parkeren we de auto op de parkeerplaats bij de Lepelaarsplassen. We wandelen het in nevelen gehulde gebied in, terwijl de nog nét niet opgekomen zon de paar aanwezige wolken rood kleurt. Heerlijk om de stilte te 'horen'. Bij aankomst in de hut blijkt het nog rustig te zijn: er is 1 persoon aanwezig. We nemen plaats en ... wachten af. Het licht is allesbehalve geschikt, maar om 6.25u zie ik ineens de bekende 'blauwe flits': de ijsvogel! Ongelooflijk, zo snel al! Helaas blijft hij/zij op afstand. Terwijl het drukker wordt in de hut, worden de vogels op de plas wakker. Verschillende eenden, dodaarzen, futen, grote zilverreigers, aalscholvers en zwanen worden langzaam actiever. Dan ineens is er weer die 'blauwe flits'. Iedereen is alert. Hij/zij neemt plaats op een dood stammetje in het water: nog steeds is het licht niet geweldig, maar de foto die ik maak is toch op z'n minst redelijk te noemen, hoewel ik hem/haar natuurlijk liever nóg dichterbij én in het zonnetje had gehad. 

Helaas heeft hij/zij daar blijkbaar geen zin in, maar verschijnt nog wel een derde keer! Deze keer wordt er een visje gevangen: bijzonder om dit ook mee te mogen maken. We zien hoe hij/zij de vis een paar keer tegen de tak slaat en hem uiteindelijk opeet. Jammer genoeg is de afstand nu behoorlijk.

Een andere vogel die ik voor het eerst zie is de waterral. Deze bijzonder schuwe vogel laat zich helaas nóg slechter zien dan de ijsvogel: hij blijft dicht bij de rietkraag.

Hoewel de foto's natuurlijk veel beter kunnen (en hopelijk lukt dat nog eens), keren we tevreden huiswaarts. Vooral de ijsvogel vind ik zelf een prachtige verschijning: bijna on-Hollands met zijn tropische kleuren.