Vandaag heb ik afgesproken met Ghita. We hebben elkaar nog nooit ontmoet, maar hebben door onze gezamenlijke hobby, natuurfotografie, al een tijd een leuk digitaal contact. Toen Ghita een tijdje terug mijn foto's van de reeën (op korte afstand) zag en zei dat ze die ook heel graag eens zo zou willen fotograferen, was een afspraak snel gemaakt, want 'hier stikt het er van'. In de tussentijd had ze een heel 'soorten-wensenlijstje' doorgegeven, waardoor ik toch lichtelijk in paniek begon te raken. Want je hoopt dat al die soorten zich op die ene dag natuurlijk wel allemaal laten zien! Gelukkig begint de dag goed: de zon schijnt! Al vrij snel spotten we een zwarte roodstaart en wel .... op een paaltje! En nadat hij een insect heeft gepakt van de grond, blijft hij er ook nog een poosje op zitten, zodat wij een hele reeks foto's kunnen maken.
Eén van de soorten die op Ghita's wensenlijstje staat, is de roodborsttapuit. Die zien we gelukkig vrij snel, maar dit tamelijk schuwe vogeltje ook goed op de foto krijgen, is een ander verhaal. Gelukkig komen we ze met enige regelmaat tegen, maar heel dichtbij komen lukt jammer genoeg niet. Ook de buizerd zien we, zelfs meerdere bij elkaar en ook eentje met een prooi tussen zijn poten. En dan zien we 'hem', de vogel die Ghita het liefst wou zien: 'mijn' blauwe kiek. Hoewel hij zich vandaag niet heel dicht bij de auto waagt, zijn we blij. Ook deze graspieper gaat even mooi op een paaltje zitten.
Dan zie ik iets zwemmen wat ik meteen herken aan de opvallend witte onderstaart. Eigenlijk had ik niet verwacht deze zeldzame vogel nog eens te zien, maar de witoogeend vindt het hier kennelijk prettig. Hij is nog steeds vrij schuw, maar het lukt ons gelukkig wel om foto's te maken. Het valt Ghita op dat eigenlijk alle vogels hier vrij schuw zijn, zelfs aalscholvers, kuifeenden en kieviten, die vooral in en nabij steden toch wel goed benaderbaar zijn. Ja... wij op het 'platteland' hebben het best zwaar... haha!
Dan zie ik ineens een haas rennen. Hij rent bijna over de weg, maar bedenkt zich en gaat weer terug het weiland in. Het zonnetje schijnt prachtig op hem, maar het valt niet mee om deze 'spring-in-het-veld' goed op de foto te krijgen, ook omdat je als je met z'n tweeën in de auto zit, er maar eentje aan de 'goede kant' zit en diegene dan ook 'in de weg' kan zitten. Eigenlijk ging het de hele tijd goed, maar hier ging het toch een beetje mis geloof ik, want het is Ghita niet gelukt een foto te maken (sorry Ghita!).
Hoog op het wensenlijstje staan de reeën en op de plek waar ze vaak staan, staan ze ook inderdaad, maar helaas te ver weg. Als we naar een andere plek rijden (de plek waar ik ze van heel dichtbij op de foto kon zetten, zie deze blog), kan ik mijn ogen niet geloven: ze staan er weer en een reebokje staat zelfs heel dichtbij de weg. En hoewel we even balen van het tegenlicht, zijn we allebei superblij met het resultaat.
Ghita vertelt me dat ze eigenlijk maar heel weinig mussen ziet bij haar in de buurt. Hier zien we ze nog wel vrij veel (huismus en ringmus) en ik weet een plekje waar er altijd veel zitten, dus maken we ook daar een stop. Ook deze vogels laten zich zien, hoewel het even wachten is tot ze uit de kast... uhh... heg komen.
♂
♀
Hoewel we nog veel meer vogels hebben gezien (o.a. wulp, torenvalk, kievit, ooievaar, roek) en de soorten op het wensenlijstje eigenlijk allemaal hebben kunnen afvinken, wil ik eindigen met een bloem. Het is het wit hoefblad, een zeldzame stinzenplant. Naast het groot hoefblad (bovenste foto) en het klein hoefblad, die beide algemeen voorkomend zijn, bestaan er 2 zeldzame soorten: het Japans hoefblad en het wit hoefblad. Beide foto's zijn gemaakt met mijn telelens.
