Vandaag zien we vijf (!!) keer de sperwer in de tuin. Hoe vaak deze kleine rover ook komt, het blijft iedere keer weer bijzonder én een adembenemende verschijning. Meestal komt hij met een noodgang de tuin in. Hij probeert een vogeltje te grijpen: door vlakbij de struiken, waar de vogeltjes van schrik in zijn gevlogen, te landen en af te wachten. En dan vliegt hij de tuin weer uit. Slechts éénmaal vangt hij iets: een mees. Twee keer blijft hij wat langer in de tuin en kunnen we hem goed observeren (en fotograferen). 

Het is een druilerige dag. Ik heb zicht op de tuin: het is bij vlagen druk bij het voer. Mijn camera staat elders, het is te donker. Dan ineens is hij er: de sperwer. En hij blijft mooi en rustig zitten. Ik kijk.... en geniet. En dan is ie ineens ook weer weg. Iedere keer weer doet hij iets met me: wat een ogen, wat een beest! Ik pak toch de camera er maar bij.... Gelukkig, want uiteindelijk ontdek ik de winterkoning. Soms zie je hem dagen niet; dan scharrelt hij vooral tussen de struiken. Maar vandaag loopt hij vrij lang 'open en bloot' door de tuin. Ineens ontdek ik een kanarie. Althans, zó geel is hij! Het blijkt een sijs mannetje. En hij zit ook nog eens héél dichtbij: klik!