Gister was mijn verjaardag. Op zich niks bijzonders, ik vier het al jaren niet meer, maar het voelt toch altijd een beetje feestelijk. Toch was er totaal niks feestelijks aan deze dag, hoewel we bijvoorbeeld heerlijke aardbeiengebakjes hadden. Het werd zelfs een zwar(t)e dag voor mij .... Trouwe lezers van mijn blog weten dat er eitjes van het groot koolwitje op onze koolplanten zijn afgezet en dat ik deze volg in een zelf gemaakte 'kweekkast' (zodat ik jullie t.z.t. een verslag kan laten zien met foto's). Er waren inmiddels van de 49 rupsjes nog maar 23 rupsen over. Dat was al erg, maar gistermorgen zagen we bij deze 23 rupsen ook geen enkel teken van leven meer. Ik was er kapot van! Waar kon dat nu aan liggen?!? We besloten ze niet meteen weg te doen, maar af te wachten. En dat is heel moeilijk als je geen enkele beweging ziet! Maar langzamerhand kwam er wat beweging in één rups. Deze hebben we apart gezet op een vers koolblad en die begon zowaar weer te eten. En hoe! Je zag hem met het uur groeien. Fijn natuurlijk, maar wat was er aan de hand met de overige 22 rupsen?!? Het leek of ze wilden vervellen, maar dat dat niet lukte. Je gaat je afvragen wat je verkeerd hebt gedaan..... ik was er kapot van!
Tja, wat doe je dan? Van de vele vlinders in de tuin kon ik niet eens genieten (hoe erg is dat??). Dagpauwogen, atalanta's, citroenvlinders, klein en groot koolwitje, klein geaderd witje, boomblauwtjes, gehakkelde aurelia, distelvlinder, landkaartje, gamma-uiltjes en de kolibrievlinder. Alles werd 'uit de natuur gehaald' om er een feestelijke dag van te maken. Maar ik kon er niet van genieten. Dus gingen we de natuur in. Dat helpt mij vaak. Naar één van onze favoriete vlinderplekjes. We schrikken: alle vegetatie is weggemaaid! Toevallig hadden we enkele dagen daarvoor de maaiers even kort gesproken en die vertelden ons dat er een flink deel zou blijven staan (ca. 1,5 ha). Niets van waar dus! Slechts een héél klein groepje akkerdistels, een klein randje rolklaver en het deel dat te nat was om er te gaan maaien was intact. Weg alle nectarplanten! Weg alle waardplanten! En nog veel erger: weg alle vlinders, rupsen en poppen!!! We telden precies 2 sint-jansvlinders, 3 dikkopjes en ca 20 zandoogjes (bruine en koevinkjes). Terwijl er enkele dagen geleden nog honderden vlinders hadden gevlogen en vele rupsen, poppen, spinnen, sprinkhanen etc hadden gezeten. Allemaal weggemaaid. Dood gemaaid!!
Kun je je voorstellen hoe ik me toen voelde? Ik was zó boos op deze 'natuurbeheerder', zó boos! Ik weet best dat je graslanden regelmatig moet maaien om te voorkomen dat het terrein dichtgroeit en om specifieke flora te behouden dan wel te verkrijgen, maar om zó rigoreus te gaan maaien, waar is dat in hemelsnaam goed voor? Hebben ze nog nooit gehoord van gefaseerd maaien?!? Terwijl dit uitstapje in de natuur er juist voor had moeten zorgen dat ik me weer iets beter zou gaan voelen, voelde ik me nóg beroerder, nóg verdrietiger ... De lol was er voor mij inmiddels helemaal af.
Bij thuiskomst was er één klein lichtpuntje: die ene prachtige rups leefde nog steeds! Maar hoe zou het de overige 22 rupsen vergaan? Met hoofdpijn en een steen in mijn maag ging ik slapen. Na een woelige nacht sta ik s'morgens vroeg naast 'mijn rupsen': het lijkt of er in 4 andere rupsen ook nog 'wat leven zit' en we zetten ze bij die ene rups. Uiteraard weer met verse koolbladeren. Ze beginnen er langzaam maar zeker alle 5 van te eten. Wat is dit geweldig! Een mail naar De Vlinderstichting over het hoe en waarom van het doodgaan van zoveel rupsen ineens, levert weinig op ("vaak moeilijk om een oorzaak te vinden", behandeld hout kan probleem zijn (hebben wij niet), bespoten kool kan een probleem zijn (hebben wij niet), vervellingsproces kan vaak lang duren (wat is lang??)).
Inmiddels zijn de rupsen 10 dagen oud. De 5 rupsen eten nog steeds goed. Van de overige 18 rupsen, die dus al 2 dagen niet eten, niet poepen en nauwelijks bewegen, hebben we er 7 weg moeten doen: ze reageerden nergens meer op en zagen er vreemd uit (slijmerig of juist droog). De andere 11 zijn meer dood dan levend, maar ze reageren wel iets, dus we wachten het nog even af...
Ik hoop met heel mijn hart dat deze 5 kanjers over enkele weken hun vrijheid tegemoet kunnen zien als prachtige vlinders en dat de overige 11 rupsen gaan vechten voor hun leven, zodat ook zij straks weg kunnen vliegen.
Tja, wat doe je dan? Van de vele vlinders in de tuin kon ik niet eens genieten (hoe erg is dat??). Dagpauwogen, atalanta's, citroenvlinders, klein en groot koolwitje, klein geaderd witje, boomblauwtjes, gehakkelde aurelia, distelvlinder, landkaartje, gamma-uiltjes en de kolibrievlinder. Alles werd 'uit de natuur gehaald' om er een feestelijke dag van te maken. Maar ik kon er niet van genieten. Dus gingen we de natuur in. Dat helpt mij vaak. Naar één van onze favoriete vlinderplekjes. We schrikken: alle vegetatie is weggemaaid! Toevallig hadden we enkele dagen daarvoor de maaiers even kort gesproken en die vertelden ons dat er een flink deel zou blijven staan (ca. 1,5 ha). Niets van waar dus! Slechts een héél klein groepje akkerdistels, een klein randje rolklaver en het deel dat te nat was om er te gaan maaien was intact. Weg alle nectarplanten! Weg alle waardplanten! En nog veel erger: weg alle vlinders, rupsen en poppen!!! We telden precies 2 sint-jansvlinders, 3 dikkopjes en ca 20 zandoogjes (bruine en koevinkjes). Terwijl er enkele dagen geleden nog honderden vlinders hadden gevlogen en vele rupsen, poppen, spinnen, sprinkhanen etc hadden gezeten. Allemaal weggemaaid. Dood gemaaid!!
Kun je je voorstellen hoe ik me toen voelde? Ik was zó boos op deze 'natuurbeheerder', zó boos! Ik weet best dat je graslanden regelmatig moet maaien om te voorkomen dat het terrein dichtgroeit en om specifieke flora te behouden dan wel te verkrijgen, maar om zó rigoreus te gaan maaien, waar is dat in hemelsnaam goed voor? Hebben ze nog nooit gehoord van gefaseerd maaien?!? Terwijl dit uitstapje in de natuur er juist voor had moeten zorgen dat ik me weer iets beter zou gaan voelen, voelde ik me nóg beroerder, nóg verdrietiger ... De lol was er voor mij inmiddels helemaal af.
Bij thuiskomst was er één klein lichtpuntje: die ene prachtige rups leefde nog steeds! Maar hoe zou het de overige 22 rupsen vergaan? Met hoofdpijn en een steen in mijn maag ging ik slapen. Na een woelige nacht sta ik s'morgens vroeg naast 'mijn rupsen': het lijkt of er in 4 andere rupsen ook nog 'wat leven zit' en we zetten ze bij die ene rups. Uiteraard weer met verse koolbladeren. Ze beginnen er langzaam maar zeker alle 5 van te eten. Wat is dit geweldig! Een mail naar De Vlinderstichting over het hoe en waarom van het doodgaan van zoveel rupsen ineens, levert weinig op ("vaak moeilijk om een oorzaak te vinden", behandeld hout kan probleem zijn (hebben wij niet), bespoten kool kan een probleem zijn (hebben wij niet), vervellingsproces kan vaak lang duren (wat is lang??)).
Inmiddels zijn de rupsen 10 dagen oud. De 5 rupsen eten nog steeds goed. Van de overige 18 rupsen, die dus al 2 dagen niet eten, niet poepen en nauwelijks bewegen, hebben we er 7 weg moeten doen: ze reageerden nergens meer op en zagen er vreemd uit (slijmerig of juist droog). De andere 11 zijn meer dood dan levend, maar ze reageren wel iets, dus we wachten het nog even af...
Ik hoop met heel mijn hart dat deze 5 kanjers over enkele weken hun vrijheid tegemoet kunnen zien als prachtige vlinders en dat de overige 11 rupsen gaan vechten voor hun leven, zodat ook zij straks weg kunnen vliegen.
Groot koolwitje in de tuin op mijn verjaardag :-)
