Als we op pad gaan is het nog fris: 14 graden. De voorspellingen voor vanmiddag zijn niet zo goed, dus we proberen het 's morgens. Ik wil heel graag kijken of de rupsen van het landkaartje inmiddels gegroeid zijn. Meteen als we uit de auto stappen zie ik een vlinder. In eerste instantie denk ik aan een bruine snuituil, maar als ik hem nader word ik meteen enthousiast: het is een eikenpage!! Niet zo vreemd, want er staan hier genoeg eiken (de waardplant voor de rupsen). Het enige nadeel is dat de zon niet schijnt en de plek waar dit mannetje zit erg donker is. Tja, dan de ISO maar omhoog schroeven en kieken maar...

Op slechts enkele meters van dit exemplaar zit een tweede eikenpage: dit keer een vrouwtje. Nou já zeg! Gelukkig komt de zon nu wél een beetje tevoorschijn en kan de ISO gelukkig weer omlaag. Vermoedelijk zijn deze exemplaren nog maar net uit hun pop gekropen, want ze zien er puntgaaf uit én hun vliegtijd start meestal pas begin juli. Meestal tref je deze vlinders met hun vleugels gesloten, maar ze gunden ons vandaag ook een blik op hun schitterende binnenkant :-)

Op naar de rupsen! Jonge rupsen van het landkaartje zitten eerst met z'n allen op één brandnetelblad. Omdat ze meestal aan de onderkant van het blad zitten, is het niet gemakkelijk om ze op te speuren. Als ze ouder worden, leven ze apart van elkaar (meestal ook op verschillende planten) en zijn ze iets beter zichtbaar. Blijkbaar zijn deze rupsen al zover, want het 'nest' is er niet meer en we zien verscheidene volwassen rupsen (op verschillende brandnetelplanten). Dan zie ik een rups die aan het verpoppen is: hij heeft zich vastgehecht aan een blad (van, in dit geval, koninginnenkruid) en neemt de 'pophouding' aan. Hoe lang het duurt voor hij verpopt is, weet ik niet, maar we laten hem verder met rust bij dit ongetwijfeld lastige karwei. Iets verderop zie ik een vrij kleine pop. Ik kan me niet voorstellen dat deze van het landkaartje is (ik had hem veel groter verwacht), maar als ik de boeken er op nakijk, vermoed ik tóch dat het om een pop van een landkaartje gaat! Wat een geweldige waarneming!

Helemaal enthousiast geworden door deze prachtige vondsten wil ik ook even kijken of de jantjes al vliegen: we vinden er één, maar wat is ie mooi he?! Dat de junidip nu écht voorbij is, blijkt wel uit de hoeveelheid vlinders die we zien: veel bruine zandoogjes, groot en geelsprietdikkopjes en klein geaderde witjes op deze plek. Hier geniet ik van.... met volle teugen!!

Vannacht waren er regen- en onweersbuien. Maar het is niet opgefrist, het is nog steeds warm en broeierig. We willen toch even kijken of er al sint-jansvlinders uit de pop zijn gekropen. Het is vreselijk als we er aankomen: we worden direct belaagd en geprikt door tientallen dazen. Foto's maken lukt bijna niet, zó vervelend zijn ze... We zien helaas nog geen jantjes. Wel een kleine vos, bont zandoogje, gehakkelde aurelia, kleine ijsvogelvlinders, bruine zandoogjes, groot dikkopjes, geelsprietdikkopjes en verscheidene 'witjes'.

Snel gaan we er weg. Even kijken bij de heideblauwtjes: het ziet er blauw van! En er wordt massaal gezorgd voor nageslacht. Prachtig om te zien!

Bijna bij de auto aangekomen zie ik een rups op een boomstam. Het blijkt de witvlakvlinder te zijn.

Het is warm. Om zeven uur is het al 20 graden en het is broeierig. Het gevolg is dat ik plak en lek geprikt wordt door de dazen die volop aanwezig zijn. Toch ben ik blij dat we gegaan zijn: de libellen en juffers die we willen fotograferen zijn nog niet zo hyper. Deze keer wil ik sfeerplaatjes proberen te maken, maar de zon is er het grootste deel van de tijd niet bij. Dat is jammer, want juist het vroege ochtendlicht is mooi zacht en met tegenlichtfoto's kan dat heel mooi zijn. Dus experimenteer ik een beetje met de leefomgeving van het insect; die wil ik meer betrekken in de foto. Ik blijf dat toch lastig vinden: enerzijds omdat ik de dieren graag heel dichtbij haal en anderzijds omdat ze meestal diep tussen de heide zitten. Maar ik vind het wel leuk om er weer eens mee bezig te zijn!

De zon is er inmiddels wat vaker en het licht wordt hard. Eigenlijk niet mooi voor de foto, maar voor deze prachtige rups maak ik graag een uitzondering. We zien ze totaal onverwachts. Ze zitten met enkele exemplaren op (vermoedelijk) helmkruid dat aan de waterkant groeit. Het is de rups van de helmkruidvlinder, een nachtvlinder uit de familie van de uilen. De vlinder heb ik nog nooit gezien, maar die is niet zo fraai getekend als de rups...