's Morgens vroeg besluiten we naar 'mijn kiekje' te gaan kijken. Het is mistig, dus eigenlijk zijn de omstandigheden voor vogelfotografie niet ideaal: er is weinig licht en het zicht is beperkt. Omdat er ook rijp op de planten ligt, gaan we eerst proberen om daar wat mooie plaatjes van te schieten. Ik wist al dat dat niet makkelijk is (zeker niet als je het zonder statief probeert), maar het valt me echt tegen vandaag. Bijna alle foto's belanden dan ook in de prullenbak. Maar wat kan het mooie resultaten opleveren!

Dan wordt het tijd om richting de plek van de blauwe kiekendief te gaan. Er is genoeg te zien: buizerds, grote zilverreigers, roodborsten, ganzen etc. Daarnaast, en dat vind ik nóg leuker, zitten er allemaal putters en enkele sijzen in de elzen. Prachtige vogels die ik niet heel vaak zie. Heel lang blijven we met de auto staan om ze zo mooi mogelijk op de foto te krijgen. Ook dat valt niet mee: ze zitten hoog in de boom en het wordt steeds donkerder en mistiger. Maar met onderstaande foto's ben ik, gezien de omstandigheden, best tevreden.

Terwijl we bij de elzen staan zie ik ineens een roofvogel voorbij vliegen (afstand is niet eens groot!). Een buizerd? Dan zie ik de witte stuit: blauwe kiek! Ik had gehoopt op het mannetje, maar het is het vrouwtje. Ook gaaf natuurlijk. Helaas heb ik haar niet mooi op de foto kunnen zetten (mist), maar haar te zien jagen én een prooi zien vangen is natuurlijk ook mooi. Ook zien we nog twee prachtige reeën (in de mist) staan.

We rijden naar een ander gebiedje. Daar treffen we een watersnip aan in een weiland. Het is een hele uitdaging om hem, wegduikend achter graspollen, toch nog enigszins acceptabel op de foto te krijgen. Kramsvogels foerageren ook vandaag weer met grote groepen in de weilanden. Het lukt me om er eentje vast te leggen. En heel ver in een weiland zien we drie kleine zwanen liggen: twee volwassen dieren en een juveniel. De foto is jammer genoeg niet meer dan een bewijsplaatje...

Ook vandaag is het net onder nul: wederom ideale omstandigheden voor ijshaar. IJshaar is een bijzonder en helaas vrij onbekend natuurfenomeen (zie ook dit bericht). Het is alleen onder de juiste omstandigheden te zien: bij een hoge luchtvochtigheid en een temperatuur tussen -4 en nul graden. Het zeldzame ijshaar komt alleen voor op dode takken van beuk (en eik), waarvan de schors nog maar kort geleden heeft losgelaten. 

Op het moment dat ik een klein takje met 'iets wits' erop zie, weet ik dat ik het gevonden heb. Wat gaaf! Het lijkt zoeken naar een speld in een hooiberg, maar uiteindelijk vinden we drie takjes met ijshaar (en dat binnen een uur). Het zijn nog niet de uitbundige 'baarden' die we op andere foto's hebben gezien, maar tevreden keren we huiswaarts.

Het is koud, net onder nul, dus gaan we het (beuken) bos in om te zoeken naar ijshaar. Maar waar we ook kijken, speuren en turen, we vinden het niet. Misschien is het toch te warm in het bos? Enigszins teleurgesteld gaan we 'dan maar' vogels kieken. Onderweg zien we 3 prachtige reeën de weg oversteken (op ruime afstand van de auto), kennelijk opgejaagd door een blaffende hond. Ze verdwijnen het bos in. Wanneer ik een goudvink ontdek, stop ik de auto, schuif het camouflagegordijn voor het raam en probeer te naderen. Iedere keer als ik nader, vliegt hij een stukje verder en gaat verder met foerageren. Ik probeer het nóg voorzichtiger en dat loont: hij blijft zitten! Op hooguit 10 meter afstand mogen we hem van alle kanten bekijken én fotograferen.

Een andere uitdaging vormt een grote zilverreiger die aan de waterkant staat. Zodra de auto stopt, is hij alert. Tóch blijft hij staan. Ik besluit het camouflagegordijn weer voor het raam te schuiven en langzaam dichterbij te komen. Héél langzaam. Ik duim dat hij went aan de auto (mij ziet hij niet) en ons dichterbij laat komen. Dat lukt redelijk en even later zien we dat hij kleine visjes vangt.

Op dezelfde locatie als vorige keer zien we weer kramsvogels foerageren. Hoewel ik foto's maak, weet ik al dat ze niet in deze blog gaan verschijnen: de afstand is te groot om mooie foto's te kunnen maken. Kramsvogels foerageren in groepen en vaak zitten daar spreeuwen en/of koperwieken tussen. Vaak let ik daar niet zo goed op, maar vandaag bekijk ik de groep eens wat beter. Er lopen inderdaad spreeuwen tussen én......  ik ontdek bovendien twee koperwieken! Jaren geleden (toen ik nog een compact camera had) heb ik eens een (hele slechte) foto kunnen maken van een koperwiek in een boom. Daarna heb ik ze nooit meer gezien (of op gelet). Met deze (niet scherpe) foto ben ik dan ook tóch blij.