Snel kleed ik me aan en ga naar buiten. Camera op statief en schieten maar. De eerste foto's, wanneer het grootste deel van de maan nog wit is, gaan goed: de kraters zijn mooi scherp. Hoe groter de 'hap' wordt, hoe lastiger het is om een foto te maken. De sluitertijd moet flink omhoog, maar bij een te hoge sluitertijd zie je de bewegingen (van maan en aarde) duidelijk in de foto. Even puzzelen dus: een sluitertijd van 1 seconde is echt maximaal, dan heb je nog voldoende licht (bij ISO 400 of 800 en F5.6). Helaas zien we de maximale totale maansverduistering om 04u48 nét niet (en ook niet dat de maan weer wit wordt) vanwege de dikke bewolking die op komt zetten. Toch ga ik met deze foto's met een tevreden gevoel nog even slapen...
Een supermaan is trouwens minder zeldzaam dan een maansverduistering. Vrijwel elke maand is er een supermaan, die in Nederland ongeveer drie keer per jaar te zien is. Dat de twee verschijnselen samenvallen is een bijzonderheid. Het was te zien in 1982 en de volgende superbloedmaan verschijnt pas weer in 2029 of 2033 (onduidelijke berichtgeving).