Dauw (waardoor prachtige nevels ontstaan) is favoriet bij landschapsfotografen. Als ik dergelijke foto's zie, wil ik altijd naar de Posbank. Liefst als de heide paars is. Maar het is zo'n eind rijden, zeker als je vóór zonsopkomst ter plekke wilt zijn. Tóch staan we vandaag vroeg op (om half 5!!). Niet om naar de Posbank te gaan, maar om dauwdruppels op vlinders en libellen te fotograferen. Want ach, macro is toch meer mijn ding ;-) Maar als we 'in het veld' staan, kan ik het toch niet laten enkele 'landschapsfoto's' (met macrolens!) te maken. Want wat is dit toch mooi!

Het aantal vlinders dat we zien valt helaas tegen. Maar ik probeer de vlinders die we wél zien, zo mooi mogelijk in beeld te brengen. Het valt niet mee: ze zitten altijd zo diep in de vegetatie dat de achtergrond zo druk wordt. Onderstaande foto's zijn wat dat betreft goed gelukt, maar missen sfeer (vind ik zelf).

Libellen zien we veel meer. Ook een hele kluif om die mooi in beeld te brengen, aangezien ook zij diep in de vegetatie zitten. Het warme ochtendlicht helpt wel enorm vind ik, maar wederom mist de sfeer in sommige foto's. Ja ja, ik blijf kritisch op mijn eigen foto's. En zo hou ik altijd wat te wensen over voor de volgende keer.

Een mooie dag met veel zon en een temperatuur van zo'n 22 graden. We duiken het riet in. Niet letterlijk natuurlijk, maar daar zit wel de zeldzame Kempense heidelibel. Deze libel lijkt door de zwarte poten op de bloedrode heidelibel, maar de Kempense heidelibel maakt een lichtere en meer oranje indruk en de zijkant van het achterlijf heeft zwarte druppelvormige vlekjes, waardoor hij er toch goed van te onderscheiden is. Gelukkig vinden we hem. En ondanks de toch wel harde wind lukt het me om enkele redelijke foto's van deze prachtige libel te maken...

Uiteraard zien we ook nog veel andere libellen. De zwarte heidelibel is hier absoluut de winnaar: het wemelt er van. En ook de pantserjuffers zien we veel: bijna allemaal diep in het riet weggedoken. Mooie foto's maken is dan toch wel lastig...

​Tussen het riet zien we verschillende sprinkhanen. De één is wat groter dan de ander. De moerassprinkhaan wil wel op de foto. Het is een forse, groengele sprinkhaan van vochtige en moerassige graslanden. De achterpoot is opvallend gekleurd: de onderzijde van de dij is felrood, de basis van de scheen is geel en zwart geringd. Over de voorvleugels loopt een opvallende gele lengtestreep.

Samen met Elly en Mary een dagje vlinders kieken in de Passiflorahoeve. We hebben er zin in. Helaas belooft het een 'niet zo zonnige dag' te worden. Zouden er wel vlinders rondvliegen dan? Even twijfelen we of we wel zullen gaan, maar we gaan toch. Er is altijd wel íets te zien! Zes weken geleden zijn we ook geweest en we zijn benieuwd wat er nu te zien is. Het is druk: een nadeel voor 'ons fotografen', maar vooral een bron van ergernis: ouders met kinderen die hun kinderen niet terecht wijzen als ze vlinders vangen, die massaal met wandelwagens naar binnen gaan (ik neem toch ook mijn statief niet mee als het zo druk is?) en jeugd die bloemen plukt om vlinders op te zetten voor de foto. Meneer Piet is er helaas niet en dat merken we: er is geen toezicht en helaas ook niemand die (net als meneer Piet) enthousiast uitleg geeft of bijvoorbeeld een mooie nachtvlinder (nog op de pop) vrij hangt om te fotograferen. Maar dit zijn 'slechts' ergernissen, want waar we voor zijn gekomen, de enorme kleurenpracht en rijkdom aan vlinders, rupsen en poppen, daar hebben we wederom enorm van kunnen genieten! En ondanks de regenbuitjes heeft de zon ons niet in de steek gelaten. En Elly en Mary: bedankt voor de gezelligheid!