Een rare dag wat het weer betreft: zonnige perioden worden afgewisseld door sneeuwbuien. En het is koud. Ik besluit een rondje te gaan rijden in de auto. Ondanks de kou zie ik vrij veel vogels, eigenlijk te veel om op te noemen (de foto's zijn van een roodborsttapuit man, een zingende graspieper en een koppeltje kuifeenden) en ook een groepje reeën vrij dicht bij de auto. Het geslacht van reeën is het hele jaar door te herkennen aan de karakteristieke bilpartij: de spiegel. Hoewel het misschien wel zo lijkt, hebben ze geen staart. De spiegel van een reegeit heeft een zogenoemd schortje (onderste foto links, dit zou kunnen worden verward met een staartje) en de spiegel van een reebok niet (onderste foto rechts). In geval van onraad wordt de spiegel groter en ziet deze er uit als poederdons. Daarmee waarschuwen reeën elkaar. Als ze wegspringen met die poederdons is dat het teken te volgen. Als ik uiteindelijk op de plek aankom waar de purperreigers weer zouden kunnen zijn (maar het is misschien nog iets te vroeg), zie ik een ooievaar vlak bij de weg staan. Terwijl ik naar deze grote vogel kijk, valt mijn oog op iets anders... veren. Een plukplaats. Dan zie ik ineens dat er nog steeds een buizerd aan het eten is. Van deze afstand kan ik helaas niet zien wat de prooi is, maar ik gok op een eend. Ook weet ik niet of de buizerd de vogel zelf heeft geslagen of dat een ander dier dat heeft gedaan. Terwijl ik sta te kijken, stoppen er meer auto's. Gelukkig komt niemand de auto uit (om te vragen waar ik naar kijk), anders zou de buizerd er vast vandoor zijn gegaan. Op een gegeven moment worden de ganzen in de buurt onrustig. Ik kijk omhoog en zie een bruine kiekendief. Ook hij wil een graantje meepikken denk ik, maar hij vliegt door (onder de indruk van de buizerd??). Als ik terugkijk, zie ik dat de buizerd nog steeds bezig is met de prooi. Of nee... wat is dit??? Er blijkt zo uit het niets tevens een havik op de prooi af te zijn gekomen. Super om deze schuwe vogel óók nog te zien. Ze probeert de prooi mee te sleuren en zelfs de lucht in te krijgen, maar dat lukt niet. Helaas waren deze foto's overbelicht (verkeerde instelling camera) en weet ik niet goed hoe ik het beter kan krijgen dan dit... Uiteindelijk zijn ze allemaal vertrokken, de buizerd, de bruine kiek en de havik. Kennelijk hadden ze voldoende gegeten, hoewel... een stukje verderop zag ik de bruine kiek weer vliegen boven een groepje kieviten. Hij werd meteen aangevallen dus droop hij af... net als ik... overigens zonder een purperreiger te hebben gezien, maar dat komt vast nog wel.
0 Comments
Het is nog steeds ijskoud, maar het is wel zonnig met een strak blauwe hemel. Het rondje in de (warme) auto levert weer veel mooie waarnemingen op. Helaas zijn niet alle foto's mooi geworden omdat de afstand te groot was, het licht storend was (en ik nog steeds niet weet hoe ik mijn camera bij bijvoorbeeld tegenlicht of heel fel zonlicht het beste in kan stellen) of de vogel onscherp was. De bijzonderste waarneming van vandaag is de witoogeend, een kleine duikeend. Het is een dwaalgast in Nederland, die hier vooral in de winter kan worden aangetroffen. De naam heeft de eend te danken aan het mannetje, dat een witte iris heeft. Een andere leuke waarneming voor mij is een witgatje dat aan het foerageren is in een ondiep slootje. Het witgatje is een kleine steltloper uit de familie van de ruiters. In vlucht is de witte stuit met enkele zwarte banden op het eind van de staart duidelijk zichtbaar. Heel af en toe zie ik een 'klein oranje bolletje' op een tak of paal. Ze worden er door de harde wind bijna weer vanaf geblazen. Het blijken roodborsttapuiten te zijn. Ze zijn vrij schuw, maar toch lukt het een paar leuke plaatjes te maken. Op de eerste foto staat een mannetje, op de tweede een vrouwtje. Houtduiven zie ik eigenlijk altijd, ook bij mijn huis. Holenduiven, daarentegen, zag ik (tot voor kort) eigenlijk nooit. Toch zijn ze vooral in de winter in grote groepen aan het foerageren in gebieden waar boerderijen, akkers, weilanden en bossages elkaar afwisselen. Als ik op een gegeven moment een weggetje inrijd om foeragerende kramsvogels, zanglijsters, kieviten en scholeksters op de foto te zetten, staat deze witte kwikstaart midden op de weg. Ik nader voorzichtig, maar hij wijkt geen centimeter. Op het allerlaatste moment rent hij weg.... het dondersteentje!
Vandaag heb ik een tijdje in het zonnetje staan kijken bij een groepje kieviten. In het voorjaar zijn hun spectaculaire baltsvluchten een genot om te zien én te horen, want veelvuldig roepen ze hun eigen naam: tjoewiet! Of ze daadwerkelijk aan het baltsen of wellicht toch (ook) aan het vechten waren, is mij niet duidelijk (daarvoor ken ik het gedrag van de kievit niet goed genoeg), maar mooi was het wel. De capriolen ook nog goed op de foto zetten is een heel ander verhaal. Door de snelheid en het plotselinge wenden van de vogels is dat heel lastig. Hier een overzichtje van de mooiste beelden (dicht bij de grond).
|
NatuurblogAls je goed kijkt, kun je iedere dag iets moois zien
Intens genieten van mooie natuurmomenten. Dat is wat ik doe als ik in de natuur ben én ik probeer die momenten vast te leggen. Je kunt via dit natuurblog meegenieten. Waarom ik geen locaties doorgeef Laatste berichtenArchief
May 2020
Label
All
|