Voor het eerst sinds maanden heb ik weer eens zin om vogels te fotograferen. We besluiten op tijd naar de Oelemars te gaan. Het is meteen vrij zonnig en het licht is warm van kleur. Wel staat er een harde wind die recht de hut in blaast (brrrr). We zijn benieuwd wat we te zien krijgen... Het wordt steeds drukker, niet alleen op het water, maar ook in de hut. Dat laatste is op zich al geen pretje als je wilt genieten van de ochtendrust op het water, maar het blijkt dat de plaatselijke vogelclub hier komt 'socialisen'. Doordat deze mensen erg luidruchtig zijn, laten veel vogels het helaas afweten. Ze komen maar mondjesmaat tot aan het eilandje, alleen de wintertalingen wagen zich dichterbij. De watersnippen blijven ook vrij ver weg tussen het gras zitten. De ijsvogel vliegt één keer langs de hut, maar gaat nergens zitten (ook doordat het water bij de stok nagenoeg verdwenen is). Erg jammer, maar ook vervelend dat sommige mensen het nodig vinden de rust (die andere mensen graag opzoeken) en daarmee ook de natuur zo te verstoren. Vogels kieken doe ik voortaan alleen nog vanuit mijn eigen mobiele vogelkijkhut.

Vandaag is het redelijk zonnig weer, maar wel erg fris en er vallen ook enkele druppels. In de zon is het toch aangenaam en als ik pinksterbloemen in enkele weilanden zie staan, besluit ik er even naar oranjetipjes te zoeken. Er zijn al wel enkele exemplaren gezien (in het zuiden), maar hier kan ik ze helaas nog niet ontdekken. Maar de bloemen bloeien, dus hopelijk kan ik binnenkort toch foto's laten zien van deze prachtige voorjaarsvlinder.

Hoewel ze niks met elkaar te maken hebben, plaats ik ook een aantal foto's van de tjiftjaf. Nog nooit heb ik deze vogel namelijk van zó dichtbij kunnen fotograferen als vandaag: op hooguit 3 meter afstand zitten deze 2 exemplaren in het late middagzonnetje!

De tjiftjaf is een kleine, onopvallend geelgroen gekleurde vogel en wordt nu weer overal gehoord: 'tjif-tjaf-tjif-tjaf-tjif'. Het zijn bosvogels die houden van een rijke ondergroei; veel struikgewas en lage bomen [bron: vogelbescherming.nl].

Nadat we zondag geheel onverwacht de prachtige ijsvogel te zien kregen, zijn we vandaag terug gegaan in de hoop hem/haar weer te zien. Al jaren wil ik een mooie foto van de ijsvogel. De enige keer dat ik deze exotische verschijning heb kunnen fotograferen was vorig jaar in de Oostvaardersplassen (van een behoorlijke afstand). De verschillende eenden zijn er vandaag weer, maar ik hou vooral het riet en de struiken/takken in de gaten waar hij eventueel op zou kunnen gaan zitten. Na een paar uur voel je wel dat je ingespannen (en gespannen) zit. Even wat badderende eenden kieken dan maar. Dan ineens zie ik in de verte een oranje vlek. Meteen weet ik dat het de ijsvogel is! Na wat een eeuwigheid lijkt, vliegt ze laag over het water in onze richting. Ik probeer vluchtfoto's te maken, maar ze worden helaas niet scherp. De adrenaline giert door mijn lijf als ze op dezelfde tak als zondag plaatsneemt. De rietstengels en de harde wind maken het bijna onmogelijk foto's te nemen, maar ik ben er vreselijk blij mee!

Het verschil tussen een mannetje en een vrouwtje is te zien aan de kleur van de onderkant van de snavel. De gehele snavel van het mannetje is zwart, bij het vrouwtje is de basis van de onderkant oranjerood. Het is wellicht lastig te zien, maar dit is dus een vrouwtje.

Nog maar nauwelijks bekomen van deze geweldige belevenis (ze zat echt heel dichtbij!), roept mijn fotomaatje 'wat is dat nou, een reiger?'. Ik kijk en ga bijna uit mijn dak: een roerdomp! Hij komt rustig aangevlogen, maar ik ben te laat om hem in de vlucht te pakken (zo jammer!). Hij landt aan de rand van de rietkraag. Dat ik hem heb zien landen, blijkt nu een voordeel: hij is bijna niet te zien tussen het riet en neemt ook meteen de bekende 'paalhouding' aan. Met deze paalhouding, waarbij de roerdomp stijf rechtop gaat staan, imiteert hij een een pol riet. Het zijn geen geweldige (lees: duidelijke) foto's, maar het is wel zijn natuurlijke biotoop. Al snel is hij verdwenen tussen het riet en laat zich niet meer zien.

Hoewel zo'n 'hutzitmiddag' niet echt mijn ding is, kan het dus soms wel iets moois opleveren. De foto's van de eenden volgen nog eens in een ander blog. Morgen is een prachtige dag met veel zon voorspeld, dus dan ga ik weer lekker struinen!