De zon schijnt! Het is lang geleden dat ik zo'n strakblauwe hemel heb gezien. Het ziet er voorjaarsachtig uit, maar vannacht heeft het nog wel een paar graden gevroren. Uiteraard zit ik te springen om op pad te gaan, dus aan het eind van de ochtend ga ik naar één van mijn favoriete plekjes in De Wieden. Het is inmiddels 10 graden! In de zon (uit de wind) kun je het gewoon warm noemen. Wat heb ik dit gemist en wat heerlijk dat het eindelijk weer zover is. Op en bij het water is het druk. Je ziet echt dat het voorjaar wordt: het jachtseizoen is geopend! De mannetjes gaan achter de vrouwtjes aan, de vrouwtjes 'spelen hard-to-get', er wordt gestreden om hetzelfde vrouwtje en er wordt gepaard. Mooi en heerlijk om hier een tijd van te genieten (en foto's van te maken natuurlijk). Ook het synchroon klepperen van het ooievaarskoppeltje heb ik vandaag mooier in beeld kunnen brengen (vind ik).
Grauwe ganzen komen meestal luid gakkend het water op. Er zijn al stelletjes gevormd en als er zich een 'indringer' aandient, wordt deze weggejaagd met een dreighouding (hals laag op het water en snavel omhoog). Als dat niet genoeg is, wordt hij aangevallen.
De krakeend is een typische soort van vrij grote wateren. Ze worden dan ook vooral in de lage delen van Nederland aangetroffen. Ze zijn veel minder algemeen dan de wilde eend, de naaste verwant van de krakeend. De witte spiegel is het makkelijkste kenmerk om een krakeend te herkennen maar deze is alleen bij mannetjes duidelijk te zien. Mannetjes hebben een bruinige kop en een zwart achterlichaam met lichtbruine staart. De rest van het lichaam is grijs en zeer fijn getekend, wat het beste te zien is op de borst. De schouderveren zijn opvallend lang en licht grijsbeige van kleur. Vrouwtjes zijn veel minder opvallend en lijken sterk op de wilde eend. De witte spiegel, de witte buik en de snavel vormen de belangrijkste kenmerken om vrouwtjes van wilde eenden te onderscheiden. Ik tref twee mannetjes aan.
Grote zilverreiger... nog steeds zonder vis.
Vandaag zitten de meerkoeten veel achter elkaar aan. Daarnaast zie ik ze ook veel duiken naar voedsel (insecten, slakken, visjes en waterplanten).
Aalscholvers hebben geloof ik een beetje moeite met mij. Zodra ik er eentje zie staan of zwemmen en ik kom dichterbij, dan is de vogel binnen no-time vertrokken. Als ik mijn camera richt op een vliegende aalscholver, wordt de vliegroute meteen aangepast (van mij af uiteraard). Enorm frustrerend is dat. Maar omdat ik nu al een tijdje bij het water sta, durft eentje het kennelijk toch aan. Nou, niet dus, hij vliegt toch verder, maar ik heb hem wel op de foto kunnen zetten.
