Het zonnetje begint op een gegeven moment te schijnen en ik krijg de kriebels. Ondanks dat ik mijn eigen telelens nog steeds niet terug heb, pak ik mijn camera met geleende lens en stap de auto in. Vrijwel meteen geniet ik. Het is zó heerlijk om 'buiten in de natuur' te zijn. Hoewel je dat natuurlijk niet echt bent, omdat je in een auto zit (met het raampje open), voelt het wel zo (dat is namelijk net zo koud als wanneer je wandelt). Dat ik het nog eens geweldig zou vinden om 'op zoek naar vogels te gaan' kon ik een aantal jaren geleden echt niet vermoeden! Maar het geeft zo'n kick om een (voor mij) nieuwe soort te ontdekken. Maar ook (of moet ik zeggen vooral?) om een mooie foto te kunnen maken van een vogel. Hoewel ik niet verwacht echt hele scherpe foto's te kunnen maken met deze (oude) lens, wil ik het toch gaan proberen (niet geschoten is sowieso mis). Wat voel ik een adrenaline door mijn lijf gieren als ik op het schermpje zie dat je (de kleur van) hun ogen zelfs ziet doordat ze zó dichtbij vliegen!
Ook maak ik een prooioverdracht tussen twee vrouwtjes mee (helaas tegen het zonlicht in), waarbij de prooi even op de grond dreigt te vallen, maar door de ontvangende vogel toch behendig uit de lucht wordt opgepikt. Op de foto heeft het bovenste vrouwtje de prooi nog in haar poten en wacht het onderste vrouwtje (met de poten omhoog) tot de prooi wordt overgedragen.
Uiteindelijk geniet ik nog van een mooie zonsondergang (hoewel het wel erg fris is door de harde wind die waait).
