| Na een druilerige morgen, klaart het 's middags op en wordt het zelfs zonnig. Toch heb ik geen zin om er op uit te gaan. Maar als ik om even na vijven bij toeval een prachtige maan (Luna in het Latijn) zie staan aan de hemel, móet ik er een foto van nemen. De maan heeft, net als de rest van de sterrenhemel, altijd al een bijzondere aantrekkingskracht op mij gehad. De maan is vanavond voor 30% zichtbaar en neemt in grootte toe (wassende maan). |  |
Het grootste deel van het maanoppervlak is bedekt met inslagkraters. Deze kraters stammen uit de tijd van het grote oerbombardement, waarin restanten van het ontstaan van het zonnestelsel op de planeten en hun manen terecht kwamen. Slechts een minderheid van de kraters, zoals Copernicus en Tycho (die op deze foto net niet zichtbaar zijn), is van recentere datum. Enkele grotere en vooral diepere inslagstructuren zijn later tijdens een van de vulkanische perioden van de maan opgevuld geraakt, waardoor de donkere maria ontstonden. Dit zijn dus in feite enorme vulkanische vlakten. De meeste maria treft men aan op de voorkant van de maan [meer info op Wikipedia].
