Het is redelijk weer dus ik doe weer een poging voor een roofvogelfoto. Er zijn er weer genoeg, vooral (lichte) buizerds. Zodra ik dichterbij kom, zijn ze (natuurlijk!) weg. Iets verderop hangt een torenvalk te bidden. Ik rij er voorzichtig heen en ... ik geloof mijn ogen niet... ze blijft hangen... en kijkt me zelfs een tijdje aan! Wat een bijzonder moment. De kleuren zijn helaas niet mooi. Het belichten van een vliegende vogel komt erg nauw en lukt mij helaas nog niet.
Even verderop zit een prachtige donkere buizerd op een paaltje. Ik hou (bijna) mijn adem in en rij er langzaam heen. De camera is in positie en het raampje staat open. Er kan niks meer fout gaan.... toch?!? Deze keer heb ik geluk. Hoewel hij meteen begint te schijten (en dit vaak een teken is dat ze er vandoor gaan), blijft hij lang genoeg zitten voor een aantal foto's. Zo'n donker exemplaar zie ik hier overigens niet vaak.
Iedereen die vogels (of andere dieren) fotografeert, weet hoeveel geduld je soms moet hebben voor het maken van een mooie of bijzondere foto. Als ik een grote zilverreiger bij een slootje zie staan, zie ik mezelf al een foto maken van eentje met een smakelijk hapje in zijn snavel. Ik rij voorzichtig mijn auto in positie en .... geloof weer bijna mijn ogen niet... hij loopt langzaam door het water mijn kant op. Ik ben er helemaal beduusd van, zo veel geluk op één dag! Ineens heeft hij iets in het vizier... hapt toe... maar helaas... het is iets kleins, dat meteen in zijn snavel verdwijnt. Dan veert hij op en kijkt met gestrekte nek ergens naar. Voor ik in de gaten heb wat er gebeurt, springt hij op en vliegt weg. Ik kijk achter me: twee fietsers hebben hem gealarmeerd. Wat een teleurstelling (ik kan ze wel wat doen!). Tja, het leven van een vogelfotograaf is nooit voorspelbaar!
