Wat is het koud! Uit berichten blijkt dat de gevoelstemperatuur wel -10 graden kan zijn. Nou, dat is echt te merken. Hoewel de zon schijnt, staat er een ijzig koude noordoosten wind. Toch ga ik op pad, lekker even een rondje (in een warme auto) door de Wieden-Weerribben. Een (eenzame) ooievaar loopt door het weiland. Dit is mijn eerste exemplaar dit jaar en hij/zij is ongeringd; zou deze hier hebben overwinterd of nog maar pas uit Afrika terug zijn?Na alle schuwe vogels van de afgelopen tijd, is het een verademing dat deze prachtige, grote vogel gewoon doorgaat met foerageren en zelfs redelijk dicht bij de auto komt.
Het plan is om een reiger te gaan observeren bij het jagen (en hopelijk een reeks foto's van een mooie vangst te maken). Dat de natuur zich (meestal) niet laat regisseren, blijkt wel uit het feit dat het behoorlijk wat moeite kost überhaupt een reiger te vinden en als ik uiteindelijk reigers vind, staan ze veel te ver weg voor mooie (duidelijke) foto's van een eventuele vangst. Dus de plannen worden gewijzigd: ganzen! Wat een drukte in de weilanden. Een koppeltje nijlganzen laat zich mooi fotograferen, iets wat ik maar zelden meemaak (meestal draaien ze zich om en rennen snel weg).
Dan besluit ik om even naar een vogelkijkhut te gaan. Als ik aankom, is het een kabaal van jewelste in het water. Nou ja, op het ijs moet ik zeggen. Honderden ganzen hebben zich hier verzameld. Groepen komen en groepen gaan weer (en deze vliegende ganzen wil ik proberen op de foto te zetten). Sommigen doen een dutje, anderen staan te poetsen of te 'kletsen' (zo stel ik me voor). Ik zie vooral grauwe ganzen (foto 1) en kolganzen (foto 2), maar ook een enkele rietgans, brandgans en Canadese gans.
Dan zie ik iets dat mij nog niet eerder was opgevallen. Wanneer ganzen snel hoogte willen verliezen, kantelen ze zich (met gespreide vleugels) heel snel 90 graden (en kantelen dan weer terug). Op die manier zakken ze en kunnen ze precies daar landen waar ze willen. Op onderstaande foto zie je dat de meest rechter gans dit doet.
