Het miezert en het is grijs. Toch gaan mijn fotomaatje en ik even het bos in. Hij heeft het troskalknetje ontdekt en die wil ik eigenlijk al heel lang zien en op de foto zetten. Met gevaar voor eigen leven trotseren we de vele glad geworden, dode, met mos begroeide stammen en takken die, wanneer we dieper het bos in lopen, op de grond liggen. Regelmatig glijdt één van ons uit, maar het houdt ons niet tegen. Evenmin de miezerige koude regen die op ons neerdaalt. Ons doel is een boomstam diep weggestopt in het bos. Daar groeit het troskalknetje. Hoewel het een algemene soort is in ons land, zul je m niet zo snel zien (dit is mijn eerste keer) doordat hij niet echt opvalt (door grootte, kleur en lokatie). Ze komen voor in grote groepen en groeien als "druiventrosjes" aan of onder het substraat hangend. De vruchtlichamen vormen zich op steeltjes, eerst dooiergeel van kleur, later kleuren ze (blauw)grijs. Deze tot 1 mm grote bolletjes barsten vervolgens open, zodat de sporen zich kunnen verspreiden.
 |  |  |
| Op een dode tak op de grond zitten ook prachtige, schelpvormige paddenstoelen; het lijkt het waaiertje te zijn. Hoewel ook dit een algemene soort is, ben ik hem nog nooit tegengekomen (maar vond altijd 'alleen maar' oorzwammetjes, die er enigszins op lijken). In droog en koud weer verschrompelt het waaiertje om zich bij vochtig weer (nu dus!) weer uit te strekken en zijn typische vorm aan te nemen. We ademen allemaal geregeld sporen van dit paddenstoeltje in. Voor gezonde mensen levert dit geen probleem op, maar er zijn gevallen bekend bij mensen met een sterk verminderd afweersysteem waarbij het waaiertje woekerde in longen, neus en voorhoofdsholte en was daar zeer moeilijk te bestrijden [bron: Natuurbericht]. |  Note: helaas blijkt het geen waaiertje te zijn, maar de scherpe schelpzwam. |
Daarnaast zien we nog wat 'glibberig' spul: de oranje druppelzwam en de eikentrilzwam (vermoed ik).
 |  |
