Het is koud, maar 7 graden, en de zon schijnt. En juist omdát de zon schijnt, krijg ik de kriebels. Even erop uit. Gewoon even kijken, je weet nooit. We gaan naar een plekje waar ik vuurjuffers hoop te zien. Vorige zomer (dus later in het jaar) vlogen er veel juffers en libellen, dus dit kán bijna niet missen. En hoewel ik dus de juffer had verwacht, zie ik een larvehuidje. Leeg helaas.... Maar er zijn hier dus juffers uitgeslopen!
Leeg larvehuidje van een juffer
Verstrengelde larvehuidjes
Rustig speur ik de stengels af die langs het water staan: er zijn veel meer larvehuidjes te zien en dan ineens zie ik haar: een prachtige juffer, nog maar net uitgeslopen. YES! Het larvehuidje hangt nog boven haar. Haar vleugels zijn zelfs nog helemaal opgevouwen. Wat is dit mooi! Al vele malen heb ik libellen zien uitsluipen, maar nog nooit een juffer. Het feitelijke uitsluipen heb ik eigenlijk nog niet gezien (maar dat komt vast nog eens), maar dit vind ik al supergaaf! De larvehuidjes zijn zó klein en de juffers zijn bijna onzichtbaar langs de nog korte rietstengels. Het zijn vuurjuffers: te herkennen aan de twee donkere lijnen over het oog.
Pas uitgeslopen vuurjuffer
Vuurjuffer, de vleugels nog opgevouwen
Vuurjuffer, de vleugels zijn inmiddels uitgevouwen
Twee donkere lijnen door het oog: kenmerk van de vuurjuffer
Terwijl we een vuurjuffer bekijken, zie ik vanuit mijn ooghoek iets bewegen op de struikhei: het blijkt een spannerrups te zijn! Het is dat ie bewogen heeft, want anders was ie me nooit opgevallen: het lijkt toch gewoon een takje?!? Volgens mij is het een rups van de variabele spikkelspanner, een nachtvlinder, maar zeker ben ik er nog niet van....
