Vandaag een voorjaarsachtige dag met temperaturen van zo'n 13 graden en een (gesluierd) zonnetje. Het gebied ten noorden van Zwolle is een zeer waterrijk (de Vecht en het Zwarte water!) en dus vogelrijk gebied. Vooral ganzen nemen hier in de winter massaal hun intrek: duizenden grauwe ganzen, brandganzen, kolganzen, Canadese ganzen en nijlganzen laten het zich op de natte weilanden goed smaken. Maar daarnaast ook heel veel eenden en andere vogels. Dat het voorjaar is, blijkt ook uit de voorjaarsbloeiers die massaal bloeien. Ook het klein hoefblad staat in bloei. Bij de krokussen zag ik de eerste hommel van dit jaar! De plassen zitten vol met vogels. Je merkt ook hier dat het voorjaar (al) is begonnen: overal baltsende vogels (knobbelzwaan, fuut, smient, meerkoet) en ruziënde mannetjes (vooral de meerkoeten kunnen er wat van!). De dames hebben het niet makkelijk: een smient vrouwtje moet ze bijna van zich af slaan! Maar ja, wie kan zo'n prachtige fluiter nu weerstaan?? De brilduiker en het nonnetje vind ik persoonlijk prachtige eendensoorten. Helaas zie ik ze zelden en als ik ze zie, zitten ze buiten bereik van mijn lens. Vandaag ook weer. Gelukkig waagt de brilduiker dame zich iets dichter bij de kant en kan ik haar wel mooi op de foto zetten. Hopelijk lukt me dat bij de beide heren ook nog eens. Omdat ik ze zo mooi vind én het nonnetje mannetje nog nooit had gezien, verdienen ze een plek in mijn blog. Stadsduiven zie ik vrijwel nooit (misschien komt dat omdat ik zelden in een stad kom?), maar deze stadsduif heeft kennelijk ook vakantie: hij foerageert met een maat in de weilanden buiten Zwolle. Hout- en holenduiven zie ik veel vaker. De meerkoeten maakten van de aanwezige vogels de meeste bonje met elkaar: met de kop en hals laag bij het water en opgezette veren zwemmen ze naar elkaar toe en vallen dan ineens aan. Hierbij komen ze uit het water omhoog en trappen met de (enorme) poten tegen elkaar aan. Erg gaaf om te zien, maar naar ik aanneem wel pijnlijk voor de vogels... Onderstaande portretten van eend en zwaan heb ik van zeer dichtbij kunnen maken (max. 3 m afstand). De zwaan is zelfs nog dichterbij geweest (al blazend), maar dat zal denk ik komen doordat ze vaak gevoerd worden. Ik bleef rustig en laag bij de grond en dat kalmeerde de zwaan (gelukkig). Toch wel een bijzonder gevoel om even zó dichtbij zo'n grote (en sterke!) vogel te zitten. Na een enorm geslaagde 'vogelkiekdag' is de zonsondergang aan de beurt. Ik hoop op een kleurige zonsondergang aan de IJssel en of dat gelukt is, is te zien in mijn volgende blog.
0 Comments
Leave a Reply. |
NatuurblogAls je goed kijkt, kun je iedere dag iets moois zien
Intens genieten van mooie natuurmomenten. Dat is wat ik doe als ik in de natuur ben én ik probeer die momenten vast te leggen. Je kunt via dit natuurblog meegenieten. Waarom ik geen locaties doorgeef Laatste berichtenArchief
May 2020
Label
All
|