Na de 'flutdag' van gister, begint vandaag heerlijk! Om half 8 zit ik in de auto en kan ik genieten van een fraaie zonsopkomst die vergezeld gaat van witte wieven. Witte wieven (streektaal voor "witte vrouwen") zijn mythische wezens. Het is de naam voor vrouwenfiguren die in sagen voorkomen en soms goedaardig soms kwaadaardig zijn (wil je er meer over lezen, kijk dan hier). In het noorden en oosten van Nederland worden mistflarden of mistbanken ook witte wieven genoemd (en bedoel ik hier).
Ook de maan is zichtbaar. Rond 5 uur is ze opgekomen en ze zal rond half 2 vanmiddag weer verdwenen zijn. De maan is slechts een klein sikkeltje van ongeveer 20% en neemt in grootte af.
De wolken in de lucht beginnen rood te verkleuren... het zal niet lang meer duren of een nieuwe dag is begonnen.
Dan valt mijn oog op iets in het water (dat zich tov de zonsopkomst aan mijn andere kant bevindt). Mijn hart maakt een sprongetje: het is een dodaars! Even twijfel ik, maar dan zet ik toch de geleende lens erop. Dan maar geen zonsopkomst (in elk geval niet met de groothoek). Ik vind het namelijk zulke schattige beestjes. Ze hebben wel iets weg van eendenkuikentjes, maar het is de kleinste futensoort. Ze danken hun naam aan hun korte, witte 'poederdons' achterwerk, de 'dodde-aars' (dot=pluk). Meteen merk ik dat het een schuwe vogel is, die zich verstopt zodra ze mensen zien. Door te duiken en zich aan waterplanten vast te houden, de snavel als snorkel gebruikend, onttrekt een dodaars zich aan het zicht. Maar ik heb geduld en dat wordt kort na zonsopkomst beloond.
Het prachtige dodaarsje in de eerste zonnestralen. Vrijwel continu zoekt hij de bescherming op van het riet (ook duidelijk te zien is het witte achterwerk), maar uiteindelijk krijg ik m toch redelijk vrij in beeld. Overigens is dit het winterkleed, dat een stuk lichter is dan het zomerkleed: donker gekleurd met een roestrode keel en hals. En in het broedseizoen bevindt zich in de mondhoek een opvallend gele vlek.
