's Morgens blijkt het zonnetje te schijnen. Na het weer van dit weekend een verademing! Hoewel er in het uiterste noordoosten een prachtige witte wereld zichtbaar was, was het hier grijs, somber en regenachtig. Nu dus lekker een rondje in de auto! Bij het water vliegen de reigers meteen weg als ze me zien. Dan zie ik 3 grote zaagbekken. Ze hadden mij natuurlijk allang in de gaten en vliegen weg zodra ik stil sta. Verdorie! Eén van de vrouwtjes is niet ver bij mij vandaan weer in het water geland. Voorzichtig rij ik erheen. Ze duikt naar beneden... Ze komt weer boven. Maar voordat ik een foto heb kunnen nemen, is ze weer verdwenen. Wat is het toch jammer dat ze zo schuw zijn! Nog een paar keer is ze me te snel af, maar uiteindelijk lukt het me om haar te fotograferen. Op de tweede foto is heel duidelijk te zien waar de Nederlandse naam 'zaagbek' vandaan komt: de randen van de snavel zijn namelijk voorzien van een groot aantal scherpe naar achteren gerichte tandjes, als van een zaag. Hierdoor is deze uitermate doelmatig bij het vangen en vasthouden van vis, het hoofdvoedsel van de zaagbekken. Dit moment duurt helaas maar kort, ze besluit er vandoor te gaan. Overigens, het mannetje heb ik al eens laten zien in deze blog. Mijn 'kleine vriendjes' zijn er ook weer. Eerst zie ik er één, druk aan het foerageren en mij nauwlettend in de gaten houdend. Even later zie ik nummer 2 ook, diep weggedoken tussen het riet. Grappig om te zien dat ze zich zo verschillend gedragen. In deze blog staat iets meer over de herkomst van de naam 'dodaars'. Het zijn zulke schattige vogeltjes. Ze duiken regelmatig om iets te eten te zoeken en 'slaan' de stukjes waterplant dan uitgebreid op het water. Als ik ze een poosje heb geobserveerd, zie ik dat er een donkere lucht aankomt. Tijd om weer naar huis te gaan. Dan valt me iets op: één van de dodaarsjes ligt 'in dekking'. Nee hoor, ik zie je niet....
0 Comments
Het sombere, grijze weer van vandaag (in Drenthe) weerhoudt me niet om even naar buiten te gaan. Na dagen binnen te hebben gezeten móet ik er gewoon uit. Vogels kieken is geen optie, vanwege het slechte licht, dus gewapend met macrolens en statief (de telelens neem ik voor de zekerheid tóch mee; je weet maar nooit) wandel ik het park in. De toverhazelaar en de Viburnum staan prachtig in bloei. Onder het toeziend oog van meeuwen, parkganzen en eenden, vang ik de spaarzame, vrolijke kleuren van de winterse natuur in mijn lens. Onderweg naar huis, zie ik aan de rand van het bos allemaal (zang)vogeltjes. Rustig wacht ik even en dan wordt mijn blik naar de boomtop getrokken: een specht! Even denk ik 'och, een grote bonte', maar het klopt niet. Deze ziet er anders uit. Dan denk ik 'oja, een juveniel', maar tóch doe ik mijn telelens op de camera en probeer hem vast te leggen. Dat is nog behoorlijk lastig. Het is vrij donker, ik moet tegen het licht in omhoog fotograferen én er zitten steeds takjes voor. Dit is de 'beste' foto die er bij zat. Thuis blijkt het een Middelste bonte specht te zijn, een zeldzame verschijning in ons land. Een gave waarneming dus!
Het klaart in de middag eindelijk een beetje op en dus ga ik een rondje in de auto rijden. Het is een graad of 7 en niet echt koud. Groepen nijlganzen, wulpen en spreeuwen foerageren in de weilanden. Reigers houden een 'theekransje' en buizerds weigeren weer eens op de foto te gaan. In het water zwemmen 3 ganzen. Het zijn park- of soepganzen (Anser anser forma domesticus) en ze spetteren lekker in het water en poetsen hun veren. Heerlijk om naar te kijken.
|
NatuurblogAls je goed kijkt, kun je iedere dag iets moois zien
Intens genieten van mooie natuurmomenten. Dat is wat ik doe als ik in de natuur ben én ik probeer die momenten vast te leggen. Je kunt via dit natuurblog meegenieten. Waarom ik geen locaties doorgeef Laatste berichtenArchief
May 2020
Label
All
|